ΖΩΝΤΑΝΟΣ Η ΖΟΜΠΙ?
Μενουμε με τα ματια ερμητικα κλειστα τοσα χρονια.Στην πραγματικοτητα δε φταιμε εμεις.Δεν ειχαμε ποτε πρωτοβουλια.Το εγω μας τρεφαμε με ψιχουλα αποδω κι αποκει.Νομιζαμε πως οι σκεψεις μας και οι πραξεις μας ηταν γνησια δικες μας.Ωσπου μια μερα ερχομαστε αντιμετωποι με την ηττα μας απο την οικογενεια. Ριγμενοι στο πατωμα θα το χωνεψουμε αυτο.Δεν ημασταν ποτε εκατο τοις εκατο ο εαυτος μας.Συμπεριφορες που μας ταισε μπουκια μπουκια η μανα στο στομα.Πληρης αρνηση να δεχτουμε τα λαθη μας που ριζωσε απο τα κοκορεματα του πατερα.Πως θα κρατησουμε τους απεναντι ευτυχισμενους!Κι εμεις τιποτα?Αν ειναι οι απεναντι ευτυχισμενοι, να σου φτανει και να σου περισσευει παιδακι μου!!
Ζησαμε ετσι μια ζωη σαν μπερδεμενα παιδια, αλλα η ζωη εφευγε.Η ζωη δεν ειναι το χτες.Η ζωη δεν ειναι το αυριο.Η ζωη ειναιι το τωρα.Δεν εχει δευτερη ζωη κι αν δεν φροντισεις να εισαι κυριος παικτης στη ζωη σου, δεν μπορεις να απαιτεις να εισαι ο κυριος παικτης στη ζωη ενος αλλου.
Μπερδεμενα παιδια.Μπερδεμενοι ρολοι.Το μονο οργανο σου που πρεπει παντα να εμπιστευεσαι ειναι η καρδια.Δε λεει ποτε ψεματα.Το μυαλο σου σου τα λεει πολυ συχνα τα τελευταια.Γιατι κανει αυτοματες κρισεις και συγκρισεις.Να αποσυνδεθουμε απο το μυαλο.Με ματια ορθανοιχτα πια, ας βρουμε το μονοπατι που μας συνδεει με την καρδια μας.Κι ας το ανοιξουμε κι αλλο.Κι ας μη το χασουμε.Ετσι μονο θα γινουμε εμεις.Κι ετσι θα μας ηθελαν κι οι φιλοι.Που ειναι τα μονα πλασματα που μας αγαπησαν με ανιδιοτελεια.